Surpreisa

Di Renata Giovanoli-Semadeni.

Al temp da Nadäl l’é al temp cun lan surpreisa pü granda. Ie penz ei fanc ca is ralegran sünt i ragai. Ognitant i sann già cossa ca i genitur o i güdazz ai darann, ma listess al pachin al pò essar üna surpreisa, parcié ca ’l calur o lan mazüra dal ragal i ponn cambiär. Par quel l’é sempar bel avdeir i se öil ca vegnan grang e ca lüsgian dal güst!
Lan surpreisa la ponn essar granda o pita e l’en mia sempar quelan granda, tanco ün auto növ, ca la fann al plasgeir pü grand. Er quelan pita, tanco üna cartulina or da ün pais dalonc, o ün salüd da ün amigh ca ’m avdèa mia da tant al temp la ponn as ralagrär.
Ma la surpreisa ca ie vöi descrivar inciö, la và mia ent quista direziun.
Ie cianc da 40 agn fa.
Ie vèa vacanza da scola e ie era e ciäsa. Mi mama la laurèa gió la butega e l’Elena Rogantini la gniva ent e fär i fac.
Ie à sempar cusginaa güsgent e ognitant ie fagèa al disnär e ie lasciäva ca l’Elena la suprasass.
Da solit prüma che indär gió la butega am decidèa insemal al menü. Quel dì là, mi mama l’à dic: „Inciö fagé üna surpreisa“ e l’é indacia or da l’üsc.
L’Elena e ie am as é guardäda e ie ’i à dumandaa: „Tü da cossa vessat vöia?“
„Da spaghetti“, l’à raspus le.
„Er ie…“
E inscìa i Semadeni quel dì i àn mangaa buni spaghetti cun al sugo da pomidori e salata verda.
Tüc i àn güstaa al disnär, soma mi mama l’é rastäda delusa: „Cun du cöga in ciäsa ie vess spaciaa vargot altar!“
Inütil dir ca, dree d’innura, incura ca ’m decid da fär spaghetti, am disc: „Inciö da disnär ie fac surpreisa.“