Nüvlan sül ceil

Tanco runa lan nüvl’ inciö
rivan cià svelta insemal,
üna dree l’altra e malga
as rasand ora par al ceil
cufà norza blanch’ el pascual.

Pü tard altran ai tocan dree
e form’ e saguma da pan,
qualci pü lungh, qualci radond,
ca sa nu plöv preist fin seira,
sc’ infin duman sagüra!

Pö l’é tüt davent cun i vent
e tü gess ca säa sciünaa.
Al ceil saren blavet e net,
‘na volta teisa sur i piz.
Da nüvla plü gnanch’ ombra.

Ma già coran cià ligeira
lan stama claira e alta,
rasäd’ or tanco vel da spus,
lana scartaciäda fina
bütäd e bäva or pal ceil.

La volta tüta surtracia
d’ün pann guliv e spess inciö,
senza falda e muiment.
I vent tüc fundaa. Al ceil mort.
Gran quiet etorn. Müt i ulcei.

Pö ‘n dì straverzan in prescia
nüvlan alta al firmament,
purtäda da vent in corza,
caciäda da fortan aria
in foga par i lögh dal ceil.

E mincatant chicià tü vé
nüvlan ca ‘s impuntan, fissa,
ca indree turnär vulessan!
Aih! L’é lavia la breiva
schieräda e la bataglia!

Ent al zofagh dii dreemesdì
grandan tor cun i ur d’argent
as drizzan sü in minacia,
müraian müta, fortezzan
ca sbaran i parcors dal ceil.

Ün brüt dì rivan sü dii mär
barcun fosch, cargaa e peis,
tragiand cun reit e as sbassand
sur i vadrec, sdragand cul fond
dree l’ur dii crep, ingiand e toch!

As sfendan issa lan gran bot,
lan nüvla e mili as zäran!
Al ceil l’é ‘n gran cazzet furaa.
Plöivan e fortan squassa crodan
cun salüstar, sclarizzi e trun!

Pö, cas’é? Al Böc d’lan Matàn
as a sclaira! Al vegn saren
e zich e zich dal fond insü!
Scüra anca la Malögia,
ma ‘l vent cor nar giò par la val!

Al dì dree: Saren. Ün spegual.
Pö ‘na nüvlina as forma,
suleta, ora sur Tombal.
Ma as dasfaa, füm ca svanisc.
An nasc ün’altra e mör er le.

As reista quel bel ceil d’ambra
d’indu ca tant al ben as vegn,
l’arco prumutur d’la vita;
quela imensità claira
indu ca tüt as trov’ ün dì.

(‘Sclarizzi e trun’ STRIA 162.9)
legiar: cun sclarizzi-e trun!