Al gat, al can e al figaa

L’altar dì ie à töc or dal cungeladur üna purziun da figaa e ie l’à messa giol lavandin e dasgialär. Intant al gat l’é rivaa ent la ciäsadalfögh e pitocär vargot e ie i à dac ün övin da lan mi poia par calmär la si gran fam e al rinforzär dopo al lungh invern.

Prüma che indär gió par la Iolanda e fär puista, ie à anca panzaa ca forza ie vess da metar al figaa ent al forn. Ma al Bigio l’era tüt cuncentraa e licär sü l’övin e inscia ie à decis da lasciär perdar.

Dree veir crumpaa salata, pan, yogurt e pom e veir fac du parola cun lan dona, ie sun törnäda e ciäsa.

Al can l’era butaa gió tanco sempar sül tapé da la stüa, ma al väa là vargot daspair lan pata davant, incusa ca ‘l fa, sa l’à vargot da prezius da difendar. Guardand mear, ie à avdü ca l’era al figaa.
La mi prüma reaziun l’é giüda quela da vusgiär, ma al Lampo l’à fac sü grangi öilun inucent e inura ie à töc sü al pachet e ie à cunstataa ca la plastica la väa ent doma al segn lasciaa dii dencin pit dal gat.

In quel mument ie à capii: al gat al väa provaa e mangär al figaa ca l’é crodaa gió sot, al can al l’à portaa ent la stüa e al l’à difendü fin ca ie sun tornäda e ciäsa.

Inveci che vusgiär, ie à ringraziaa al Lampo par al se aiüt e al Guido e mezdì l’à güstaa rösti, salata e figaa.

Renata Giovanoli-Semadeni