Ie à avdü la mama da la Giulia

Qualci dì fa l’era vi la casgiaria üna bela donina pita e fina cun bii öil clair e cun ün canin brün-grisc ca la crumpäa casgiöl e yogurt. Am à parü da la veir già avdüda, ca quela fisionomia am fagess gnir in ment varün, ma pö ie à töc flur e casgiöl e ie sun tornäda e ciäsa.



Eir ie l’à avdüda gió par la Jolanda e inura ie à giü ün flash: spontaneament ie ‘i à dumandaa:
“Lei non è la mamma di Giulia?”
“Sì”, l’à raspus, “ma lei come lo sa?”

Inscia ie ‘i à quintaa sü ca 45 agn fa (am pär mia vera!) ie ciüräa ün matin da Visavran e cun lan altra ciürunza (ün’ocupaziun ca la pär sparida) ie ingea d’astät or al bosch e l’ombra dii pign e dii larasc e fär spass in buna cumpagnia.
L’Irma, ca l’era la pü veila, la ciüräa üna matina da Roma ca l’era chilò in vacanza gió la ciäsa dii Engel. La Giulia l’era ün bel trapulin cun bii öilin blavet, da poch pü che ün ann e la väa üna gran vöia d’imprendar e caminär. I altar fancin i eran pü grang e is rangean sulet. Par quel, nualtran fia, am fagea la fila par tegnir i manin da la Giulia e ai mossär e caminär. Par furtüna l’Irma l’era severa e la fagea atenziun ca nu ‘m la stanclass mia trop.

“È vero”, l’à dic la mama da la Giulia, “ha imparato a camminare qui in Bregaglia.”
L’à pö er dic ca issa la si fia la stà e Turin e l’à du fia e ca le al la vé da rär, ma ca ‘i fa plasgeir ca ie ‘i abia quintaa sü quista storia.
Ie l’à pregäda da salüdär la Giulia incura ca ‘l la sentirà la prossima volta e le l’à raspus ca ‘l la fagiarà senz’altar. Pö l’à töc al se canin e l’è indacia e ciäsa.

La veir avdüda e veir scambiaa quatar parola cun le dopo tüc quii agn, am à fac plasgeir.
Ci sà sa ie l’avdarà anca?

Renata Giovanoli-Semadeni